Oto com usłyszał – pewnego razu Błogosławiony przebywał niedaleko miasta Sāvatthi w klasztorze Anāthapiṇḍiki w gaju Jety. Tam Błogosławiony zwrócił się do mnichów: „Mnisi”.

„Bhadante”, mnisi ci posłyszeli Błogosławionego. Oto co Błogosławiony powiedział:

„Mnisi, bądźcie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne. Z troski o was pomyślałem: »Jak moi uczniowie mogą być tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne?«.

Gdybyście byli tymi, którzy dziedziczą to, co materialne, a nie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, wtedy przyjęłoby się o was: »Nauczyciel i uczniowie żyją z dziedziczenia tego, co materialne, a nie z dziedziczenia Dhammy«, wtedy przyjęłoby się również o mnie: »Nauczyciel i uczniowie żyją z dziedziczenia tego, co materialne, a nie z dziedziczenia Dhammy«.

Gdybyście byli tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne, wtedy przyjęłoby się o was: »Nauczyciel i uczniowie żyją z dziedziczenia Dhammy, nie z dziedziczenia tego, co materialne«, wtedy przyjęłoby się również o mnie: »Nauczyciel i uczniowie żyją z dziedziczenia Dhammy, nie z dziedziczenia tego, co materialne«.

Dlatego też, mnisi, bądźcie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne. Z troski o was pomyślałem: »Jak moi uczniowie mogą być tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne?«.

Co by było, mnisi, gdybym był najedzony, zaspokojony, pełny, nasycony, miałbym się dobrze, wziąwszy tyle, ile chciałem, a pozostałoby coś z jałmużny, coś do wyrzucenia. Wtedy przyszłoby dwóch mnichów, zamorzonych głodem i słabych. Powiedziałbym więc do nich: »Doprawdy, mnisi, jestem najedzony, zaspokojony, pełny, nasycony, mam się dobrze, wziąwszy tyle, ile chciałem. Jest tak, że pozostało coś z jałmużny, coś do wyrzucenia. Jeśli potrzebujecie, jedzcie, jeśli nie zjecie, to zaraz to wyrzucę tam, gdzie mało roślin, albo opłuczę wodą, w której nie ma żywych istot«.

Wtedy pierwszy z mnichów tak by pomyślał: »Błogosławiony jest najedzony, zaspokojony, pełny, nasycony, ma się dobrze, wziąwszy tyle, ile chciał, a pozostało coś z jałmużny Błogosławionego, coś do wyrzucenia. Jeśli tego nie zjemy, to Błogosławiony zaraz to wyrzuci tam, gdzie mało roślin, albo opłucze wodą, w której nie ma żywych istot. A przecież, tak było powiedziane przez Błogosławionego: ʽMnisi, bądźcie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne’. To, co pozostało z jałmużny, jest przecież innym rodzajem tego, co materialne. Co by było, gdybym nie zjadł tego, co pozostało z jałmużny, i spędził dzień i noc, będąc głodnym i słabym?«. Nie zjadłszy tego, co pozostało z jałmużny, spędził dzień i noc, będąc głodnym i słabym.

Wtedy drugi z mnichów tak by pomyślał: »Błogosławiony jest najedzony, zaspokojony, pełny, nasycony, ma się dobrze, wziąwszy tyle, ile chciał, a pozostało coś z jałmużny Błogosławionego, coś do wyrzucenia. Jeśli tego nie zjemy, to Błogosławiony zaraz to wyrzuci tam, gdzie mało roślin, albo opłucze wodą, w której nie ma żywych istot. Co by było, gdybym zjadł to, co pozostało z jałmużny, pozbywszy się głodu i słabości, i tak spędził dzień i noc?«. Zjadłszy to, co pozostało z jałmużny, pozbył się głodu i słabości i tak spędził dzień i noc.

Mnisi, mimo że ten mnich, który zjadł to, co pozostało z jałmużny, pozbywszy się głodu i słabości, tak spędził dzień i noc, to jednak pierwszy mnich jest godzien szacunku i pochwały. Jaka jest tego przyczyna? Jest tak, mnisi, ponieważ sprawi to, że przez długi czas mnich ten niewiele będzie chciał, będzie zadowolony, zaprzestanie tego, co niezdrowe, łatwym będzie wykarmienie go, wzniecał będzie energię.

Dlatego też, mnisi, bądźcie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne. Z troski o was pomyślałem: »Jak moi uczniowie mogą być tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne?«.

To właśnie powiedział Błogosławiony. Powiedziawszy to, Spełniony wstał ze swego siedziska i wszedł do miejsca, w którym przebywał.

Wtedy to, zaraz po odejściu Błogosławionego, Czcigodny Sāriputta zwrócił się do mnichów: „Bracia mnisi”.

„Bracie”, mnisi ci posłyszeli Czcigodnego Sāriputtę. Oto co Czcigodny Sāriputta powiedział:

„Bracia, w jakiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu, a w jakiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu?”.

„Doprawdy, przyszlibyśmy do Czcigodnego Sāriputty z daleka, by poznać znaczenie tej wypowiedzi. Dobrze by się stało, gdyby Czcigodny Sāriputta zechciał wyjaśnić nam znaczenie tej wypowiedzi. Usłyszawszy to od Czcigodnego Sāriputty, mnisi uchwycą to”.

„Zatem, bracia, słuchajcie z należytą uwagą tego, co powiem”.

„Tak będzie, bracie”, mnisi ci posłyszeli Czcigodnego Sāriputtę. Oto co Czcigodny Sāriputta powiedział:

„Bracia, w jakiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu? Jest tak, bracia, że uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu, nie porzucają tego, co nauczyciel każe im porzucić, za wiele mają, są gnuśni, pierwsi do zejścia na złą drogę, ciężar odosobnienia odkładają. Są tam, bracia, starsi mnisi, którzy stają się godni pogardy z trzech powodów: »Uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu« taki jest pierwszy powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pogardy. »Nie porzucają tego, co nauczyciel każe im porzucić« taki jest drugi powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pogardy. »Mają za wiele, są gnuśni, pierwsi do zejścia na złą drogę, ciężar odosobnienia odkładają« taki jest trzeci powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pogardy. Ci starsi mnisi, bracia, są tymi, którzy stają się godni pogardy z trzech powodów. Są tam, bracia, mnisi będący w środkowym stadium (…) nowi mnisi, którzy stają się godni pogardy z trzech powodów: »Uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu« taki jest pierwszy powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pogardy. »Nie porzucają tego, co nauczyciel każe im porzucić« taki jest drugi powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pogardy. »Mają za wiele, są gnuśni, pierwsi do zejścia na złą drogę, ciężar odosobnienia odkładają« taki jest trzeci powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pogardy. Ci nowi mnisi, bracia, są tymi, którzy stają się godni pogardy z trzech powodów. Bracia, w takiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu.

Bracia, w jakiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu? Jest tak, bracia, że uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu, gdy porzucają to, co nauczyciel każe im porzucić, nie mają za wiele, nie są gnuśni, schodzenie na złą drogę odkładają, są pierwsi do odosobniania. Są tam, bracia, starsi mnisi, którzy stają się godni pochwały z trzech powodów: »Uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu« taki jest pierwszy powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pochwały. »Porzucają to, co nauczyciel każe im porzucić« taki jest drugi powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pochwały. »Nie mają za wiele, nie są gnuśni, schodzenie na złą drogę odkładają, są pierwsi do odosobniania« taki jest trzeci powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pochwały. Ci starsi mnisi, bracia, są tymi, którzy stają się godni pochwały z trzech powodów. Są tam, bracia, mnisi w środkowym stadium (…) nowi mnisi, którzy stają się godni pochwały z trzech powodów: »Uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu« taki jest pierwszy powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pochwały. »Porzucają to, co nauczyciel każe im porzucić« taki jest drugi powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pochwały. »Nie mają za wiele, nie są gnuśni, schodzenie na złą drogę odkładają, są pierwsi do odosobniania« taki jest trzeci powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pochwały. Ci nowi mnisi, bracia, są tymi, którzy stają się godni pochwały z trzech powodów. Bracia, w takiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu.

Złem jest tu, bracia, chciwość, złem jest niechęć. Porzucenie chciwości, porzucenie niechęci to Środkowa Droga, która tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny. Która to, bracia, Środkowa Droga tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny? Jest to ta Szlachetna Ośmioraka Ścieżka, a mianowicie: Właściwy Pogląd, Właściwe Nastawienie, Właściwa Mowa, Właściwe Działanie, Właściwy Sposób Życia, Właściwy Wysiłek, Właściwa Uważność, Właściwe Skupienie. Tym jest Środkowa Droga, która tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny.

Złem jest tu, bracia, gniew, złem jest żywienie urazy (…) złem jest szydzenie z innych, złem jest bycie bezlitosnym, złem jest zazdrość, złem jest skąpstwo, złem jest tworzenie pozorów, złem jest skrytość, złem jest upór, złem jest porywczość, złem jest mierzenie się z innymi, złem jest wysokie mniemanie o sobie, złem jest pycha, złem jest niedbalstwo. Porzucenie pychy, porzucenie niedbalstwa to Środkowa Droga, która tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny. Która to, bracia, Środkowa Droga tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny? Jest to ta Szlachetna Ośmioraka Ścieżka, a mianowicie: Właściwy Pogląd, Właściwe Nastawienie, Właściwa Mowa, Właściwe Działanie, Właściwy Sposób Życia, Właściwy Wysiłek, Właściwa Uważność, Właściwe Skupienie. Tym jest Środkowa Droga, która tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny.

To właśnie powiedział Czcigodny Sāriputta. Uradowani mnisi rozkoszowali się słowami Czcigodnego Sāriputty.

Koniec – trzeciej w zbiorze – mowy o tych, którzy dziedziczą Dhammę.

The Middle Discourses

|_A. The First Fifty

|__I. The Chapter on the Root of All Things

MN3. Mowa o tych, którzy dziedziczą Dhammę

Translations [33]

English

繁體字

日本語

Français

Deutsch

Italiano

Español

Português

Русский

Norsk

Magyar

Srpski

Čeština

Polski

Slovenščina

हिंदी

ગુજરાતી

বাংলা

Việt Ngữ

Bahasa Indonesia

සිංහල

ပြန်သွားရန်

ภาษาไทย

पाळिभासा (Pāli)

Reference

Translations [33]

English

繁體字

日本語

Français

Deutsch

Italiano

Español

Português

Русский

Norsk

Magyar

Srpski

Čeština

Polski

Slovenščina

हिंदी

ગુજરાતી

বাংলা

Việt Ngữ

Bahasa Indonesia

සිංහල

ပြန်သွားရန်

ภาษาไทย

पाळिभासा (Pāli)

Reference

Commentaries [1]

Việt Ngữ